Dzieworództwo, partenogeneza, modyfikacja rozmnażania płciowego polegająca na powstawaniu organizmu potomnego z nie zapłodnionej komórki jajowej (u roślin nosi nazwę apomiksji). W warunkach naturalnych tylko niektóre gatunki mogą rozmnażać się partenogenetycznie, laboratoryjnie można spowodować zjawisko dzieworództwa u większej liczby gatunków.

Dzieworództwo występuje u wielu bezkręgowców (np.: nicienie, niektóre skorupiaki i owady), a także niektórych gatunków kręgowców np.: ryb, płazów, gadów, a nawet ptaków.

Wyróżnia się partenogenezę: przygodną, okolicznościową (fakultatywną), stałą (obligatoryjną) i cykliczną.

U myszy i królików udało się wzbudzić in vitro komórki jajowe do partenogenetycznych podziałów uzyskując w ten sposób zarodki, z których komórki macierzyste posłużyły do wytworzenia niektórych rodzajów tkanek.

W listopadzie 2001 opublikowano pierwsze rezultaty dotyczące in vitro wzbudzonej partenogenezy u ludzi. 22 komórki jajowe (będące jeszcze diploidalnymi) pobudzono chemicznie do podziałów komórkowych, 6 z nich osiągnęła stadium blastocysty lecz nie zawierały one właściwie wykształconego embrioblastu. Sztucznie wzbudzona partenogeneza jest alternatywną do klonowania terapeutycznego (klonowanie) metodą wytwarzania komórek macierzystych, które mogłyby być użyte w leczeniu wielu chorób.

Linienie proces okresowego zrzucania zewnętrznej, twardej powłoki ciała u stawonogów, zewnętrznych warstwy naskórka u płazów i gadów, także zmiana upierzenia ptaków – pierzenie się ptaków oraz okrywy włosowej ssaków. U stawonogów w okresach po zrzuceniu zewnętrznego szkieletu i przed stwardnieniem nowego następuje bardzo wydatne powiększenie rozmiarów ciała. Regulacja hormonalna, podobnie jak u kręgowców. U płazów i gadów linienie jest regulowane przez hormony przysadki, tarczycy i kory nadnerczy. Wiąże się ze wzrostem organizmu oraz ma znaczenie jako wymiana zniszczonego pokrycia skóry. Okresowe, sezonowe linienie ssaków, zachodzące na wiosnę i jesienią (istnieje u nich ponadto linienie ciągłe), jest związane z regulacją ciepłoty ciała oraz rozrodem i zależne od wpływu światła, temperatury, hormonów przysadki, tarczycy i gonad.

Nad Bałtykiem, w płytkiej wodzie, spotykamy przyczepione do kamienistego dna, do muszli czy pali pomostów, stożki zbudowane z wapiennych płytek. Są to osiadłe skorupiaki, zwane PĄKLAMI. Należą one do grupy filtratorów, to znaczy żywią się występującym w wodzie w postaci zawiesiny pokarmem, który odcedzająza pomocą odnóży pokrytych licznymi szczecinkami

Pąkle - morskie skorupiaki z podgromady wąsonogów. Pospolite w przybrzeżnych wodach Bałtyku.